“Het is 7 uur ‘s ochtends, nu al lekker weer. Ik ben op Ibiza. Ik zit in kleermakerszit op een yogamatje en mijn knieën reiken bij lange na de grond niet. 
Ik ben dit jaar 35 geworden, ik heb geen relatie en ik vind dat het tijd is om serieus na te denken over mijn kinderwens. Ik wil straks niet 45 zijn en spijt hebben van het feit dat ik niet heb nagedacht over de optie om het alleen te doen. Een yoga-retreat met quinoa- achtig eten leek me hierbij wel passen. 

Die avond maak ik met een groepje een wandeling in de buurt. Het is augustus en we zien een vallende ster. En daarna nog een en nog een. Ze vallen met bakken uit de lucht. Ik wens dat ik uit mijn kinderwensbeslissing kom. Wel 10 keer.”

Dit zijn de eerste pagina’s uit mijn dagboek over het vervullen van mijn kinderwens in m’n eentje. In december 2016 is Lucy geboren. Haar vader is een onbekende donor die zij op haar 16^e kan ontmoeten als Lucy dat wil.

Ik vond de vraag of ik mijn kinderwens ook zonder partner wilde proberen te vervullen, geen makkelijke vraag. Ik wist niet waar ik moest beginnen en had zo veel vragen en twijfels. Ik heb veel opties verkend en overwogen. Ik had behoefte om daar met iemand over te praten. Ik hoefde niet in therapie maar wilde ook niet alleen maar met vrienden praten.

Na de geboorte van Lucy kwamen veel vrouwen naar mij toe om met mij te praten. Zo is het Kinderwensloket ontstaan.